عاقلی دیوانه ای را داد پند کاز چه بر خود می پسندی این گزندمی زنند اوباش سویت سنگها میداونند ز پی فرسنگها
کودکان، پیراهنت را می درند رهروان، کفش و کلاهت می برند
یاوه می گویی چه می گویی سخن کینه می جویی ، چو می بندی دهن
گر بخندی ،و گر بگریی زار زار بر تو می خندند اهل روزگار
نان فرستادیم بهرت وقت شب نان ، نخوردی، خاک خوردی ، ای عجب
آب دادیمت،فکندی جام آب آب جوی و برکه خوردی،چون دواب
خوابگاه ،اندر سر راه ساختی بستر آوردند ، دور انداختی
دوش ، طفلان بر سرت گل ریختند تا تو سر بر داشتی بگریختند
........................................! و.............
دیوانه جواب داد!
گفت من دیوانگی کردم هزار تا بدیدم جلوهء پروردگار
من همی بینم جلال اندر جلال تو چه می بینی ، به جز وهم و خیال
من همی بینم بهشت اندر بهشت تو چه می بینی ، به غیر از خاک و خشت
چون سرشتم از گِل است ، از نور نیست گر گِلم ریزند بر سر، دور نیست
و.........................................
این شعر زیبا از پروین اعتصامی پُر از پند و نصیحته راستش خودم خوندم خیلی صفا کردم خوش اومد چند بیت اون
رو براتون بنویسم
اگه کسی شرحی و یا توضیحی بر این ابیات داره برام بنویسه ممنون میشم
کلمات کلیدی :
